Άρθρο στην Εφημερίδα ΓΝΩΜΗ Δευτέρα 04-02-2013
 
Γράφει ο π.Νεκτάριος Πόκιας

Mία γυναίκα με πλησίασε κατά την κοπή της βασιλόπιτας του γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Ιεράς Μητροπόλεως μας, την περασμένη Τετάρτη στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου MEDITERRANEAN και με ρώτησε εάν θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, αν θα συμβούν διάφορα γεγονότα που προφητεύονται και αν θα πρέπει να μαζεύουμε τρόφιμα για τις δύσκολες μέρες που έρχονται, γιατί βλέπει στο διαδίκτυο πολλούς, να προτρέπουν πολύ έντονα να αδειάσουμε τα ράφια των μαγαζιών και να πάρουμε τρόφιμα μακράς διαρκείας.

Είναι μία ωραία ευκαιρία μέσα από τη στήλη αυτή να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις γύρω από όλες αυτές τις διαγραφόμενες ανησυχίες. Καταρχήν η αισιοδοξία είναι το όπλο που έχει στη φαρέτρα του ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός ο οποίος βλέπει την κοινωνική πραγματικότητα με άλλη οπτική γωνία, αντιμετωπίζοντας την, με θάρρος και ελπίδα.

Όσο δύσκολες και αν είναι οι καταστάσεις, δεν απογοητεύεται, δεν το βάζει κάτω αλλά με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αγωνιστική διάθεση, παλεύει για το καλύτερο. Γενικά ο πεσσιμισμός, η απαισιοδοξία, η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής δηλώνουν μία προσωπικότητα που δεν εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού και δεν έχει πίστη στο ότι με την προσπάθεια του είτε την μικρή είτε την μεγάλη, καταξιώνεται ο αγώνας του. 

Θα τονίζαμε ακόμη ότι στη σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία επιβάλλεται πιο επιτακτικά να έχουμε αισιοδοξία και να λέμε αυτό που τα παλιά χρόνια είχε γίνει βίωμα κάθε μεγάλου ανθρώπου. Το «έχει ο Θεός». Δύο λέξεις που θωράκιζαν κάθε άνθρωπο και του έδιναν βαθειά πίστη για το ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει.

Επίσης τον τελευταίο ιδιαίτερα καιρό, καλλιεργείται μία έντονη προφητολογία για διάφορα που θα συμβούν. Έρχεται το τέλος του κόσμου λένε πολλοί (θυμάστε τί θόρυβος έγινε για την συντέλεια του κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου 2012 σύμφωνα με το ημερολόγιο των μάγιας ) δημιουργώντας σύγχυση, εσωτερική αναστάτωση και ακαταστασία σε αυτούς που εύκολα παρασύρονται. Διερωτάσαι τότε και λες. Όλα αυτά προέρχονται από ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής μας ή είναι μόνο απλή περιέργεια;

Άλλοι πάλι μας προτρέπουν, να μαζέψουμε τρόφιμα, γιατί έρχεται μεγάλη πείνα. Για να αποκτήσουν μάλιστα μεγαλύτερο κύρος αυτά τα λόγια λένε ότι τα είπε και κάποιος σπουδαίος Γέροντας. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω όλους αυτούς που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες. Τελικά πού είναι η πρόνοια του Θεού; Και αν υποθέσουμε ότι μαζεύουμε τρόφιμα, συνάδει με την χριστιανική μας ιδιότητα εμείς να έχουμε να είμαστε χορτασμένοι, ενώ άλλοι να λιμοκτονούν; Θα το ήθελε ο Θεός αυτό από εμάς; Βλέπετε λοιπόν πόσο ατομιστές και εγωιστές μπορούμε να φανούμε εάν δούμε επιπόλαια και ρηχά τα πράγματα;

Ο Χριστός που πιστεύουμε δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι ο προσωπικός Θεός της πίστεως και της σωτηρίας μας. Δεν είναι τρομοκράτης, ούτε μελλοντολόγος με την έννοια που ορισμένοι θέλουν να τον δουν. Γιατί άραγε τόση αγωνία για το μέλλον;

 Μήπως μόνο από περιέργεια κινούμαστε για να το μάθουμε; Εάν δεν έχουμε ίχνη μέσα μας αναζήτησης για να βελτιωθούμε πνευματικά, είναι αδικαιολόγητος και ο φόβος μας και η εμμονή μας σ΄αυτά. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα της αλήθειας. Ότι είναι πλήρωμα δεν έχει ανάγκη από συμπλήρωμα. Ο Χριστός είναι ενέργεια. Ότι έχει ενέργεια δεν μπαίνει σε περιέργεια. Γι΄αυτό πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας σε τέτοιες σειρήνες που ενσπείρουν πανικό και δημιουργούν ανησυχία και φόβο.

Επειδή ο Θεός γνωρίζει την απιστία μας, ή την κλονισμένη πίστη μας η οποία έχει ως αποτέλεσμα να στρέφεται ολόκληρη η ύπαρξη μας στα υλικά αγαθά και μόνο σ΄αυτά, στο ευαγγέλιο προσπαθεί με μια εικόνα να μας μιλήσει για την θεία πρόνοια Του λέγοντας:

 Μην έχετε άγχος τί θα φάτε, τί θα πιείτε, ούτε τί θα ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πετεινά του ουρανού που δεν σπέρνουν , ούτε θερίζουν, ούτε συγκεντρώνουν στις αποθήκες και ο πατέρας σας ο ουράνιος τρέφει αυτά.

Πολύ απλά έχουμε ένα Θεό που δεν έφτιαξε τον κόσμο, τον έβαλε σε ένα αυτοματισμό και τον άφησε, αλλά που πάντα είναι παρών στη ζωή μας, αρκεί να του δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη. Τελικά μήπως η σκέψη αυτών που θέλουμε, δεν μας αφήνει να χαρούμε αλλά και να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε; Και μας κλέβει την ηρεμία και τη χαρά μας;