Τελικά η υπερβολική ανάλυση των πάντων κάνει κακό κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Μας βοηθάει σαφώς να τα «βάζουμε» κάτω εκείνη τη στιγμή, να παίρνουμε μολύβι και χαρτί και να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Να δούμε που πάει όλο αυτό που μας απασχολεί. Μήπως όμως έτσι χάνεται η μαγεία;
Κάποια πράγματα δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ «μπρος» αν δεν τα σπρώξουμε εμείς. Κάποια αλλά όμως υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί απλά μια αλληλουχία καταστάσεων οδήγησαν σε αυτό που έχουμε μπροστά μας. Αν το αναλύσουμε, είναι σαν να το πειράζουμε. Δεν το θέλουμε αυτό.
Σε όλο αυτό το «τελετουργικό» που σίγουρα θέλει μαγκιά και θάρρος για να μην το κάνει κάποιος, άλλωστε οι ανασφάλειες είναι μια κρυφή υπερδύναμη, μια λέξη επικρατεί. Το «αν». Αν ήμουν αλλιώς θα είχα κάνει αυτό, αν είχα μιλήσει όταν έπρεπε, αν ήμουν λίγο πιο τολμηρός, αν μπορούσα θα ήμουν εκεί, αν αν αν… Γιατί;
Άσε τα αν και δέξου ότι πέτυχες. Ναι, πέτυχες! Ποιος σου εγγυάται πως αν ήσουν κάτι από αυτά τα αν που ξεστόμισες θα είχες το επιθυμητό αποτέλεσμα; Κι αν ήταν χειρότερα; Σημασία έχει να παλεύεις για αυτό που θες, να μην εγκαταλείπεις αλλά ταυτόχρονα να μη μετανιώσεις ποτέ που ήσουν ο εαυτός σου.
Στο κάτω κάτω όλα αυτά τα αν, σκέφτηκες αν σου ταιριάζουν;
Δέξου τα γεγονότα, δέξου αυτά που έχεις μπροστά σου και προχώρησε με αυτά. Ταυτόχρονα όμως μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από το ΟΛΑ και με τίποτα λιγότερο από το ΠΟΛΥ. Μην αναλύεις αυτά που είναι μπροστά σου στην ουσία και μπορείς να καλυφθείς με μια απλή απάντηση. Άλλωστε είπαμε, κερδισμένος είσαι. Κέρδισες όταν όλο αυτό που έφτιαξες «ξεπετάχτηκε» από μέσα σου.
