Τὴ μαρτυρία του ὁ ἰατρὸς-παθολόγος Α. Τ. ἀπὸ τὴν Ξάνθη
καταθέτει μὲ ἐπιστολή του, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς:

Γιὰ τὸν πατέρα Πορφύριο ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν τότε λαϊκὸ καὶ βοηθὸ στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θράκης καὶ νῦν ἱερέα καὶ Καθηγητὴ τῆς Φυσικῆς στὸ ἴδιο Πανεπιστήμιο, τὸν π. Γεώργιο Ἀναγνωστόπουλο.

Ἦταν τὸ 1980 καὶ στὶς 4.10.1980 ἐπισκεφθήκαμε τὸν ἅγιο Πατέρα στὸ ταπεινὸ πλινθόκτιστο κελλάκι του στὸν Ὠρωπό. Μείναμε κοντά του, ἐγὼ καὶ ἡ σύζυγός μου, σαράντα πέντε λεπτά.

Μᾶς ἔκαμε ἐντύπωση ὅτι, πρὶν τοῦ ἀναφέρουμε κάποιο προσωπικὸ πρόβλημά μας, μᾶς ἀνέφερε περιστατικά, ποὺ συνέβησαν σὲ διαφόρους χριστιανοὺς (ἀνωνύμους), ἐνῶ τὰ ἴδια ἐκεῖνα περιστατικὰ ἦσαν καὶ δικά μας προβλήματα καὶ ἀκούγαμε τὶς ἀπαντήσεις καὶ λύσεις, ποὺ ἀναζητούσαμε. »

Ὅταν σηκωθήκαμε νὰ φύγουμε, ὁ ἅγιος Γέροντας, μ’ ἕνα ἅγιο, χαρούμενο, στοργικό, πατρικὸ χαμόγελο, ἔπιασε τὸ χέρι τῆς συζύγου μου, ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε ἕνα πόνο, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν ἀναφέραμε τίποτε οὔτε σκεφθήκαμε νὰ τὸ ἀναφέρουμε, μιὰ καὶ τὸν ἀντιμετωπίζαμε, ἰατρικὰ καὶ φαρμακευτικά.

Ἡ πάθησή της λεγόταν τενοντοελυτρίτιδα καὶ ἔκανε ἐνέσεις κορτιζόνης, παίρνοντας καὶ ἰσχυρὰ ἀντιφλεγμονώδη χάπια. Καθὼς ὁ ἅγιος Γέροντας ἔπιασε τὸ χέρι της, αἰσθάνθηκε μιὰ θερμότητα νὰ διατρέχει ὅλο της τὸ σῶμα καὶ κάτι σὰν ναυτία, ἐνῶ ἀμέσως ἔπειτα ἀνακουφίσθηκε καὶ τῆς ἔφυγε ὁ πόνος ἀπότομα.

Τότε ἡ σύζυγός μου συγκινημένη καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τοῦ εἶπε: «Πάτερ, καὶ αὐτὸ τὸ ξέρετε;».

Φυσικά, ἔκτοτε πέταξε τὰ φάρμακα καὶ δὲν ξαναπῆγε σὲ ὀρθοπεδικὸ ἰατρό. »

Εὐχαριστοῦμε τὸν Ἅγιο Θεό, ποὺ μᾶς χάρισε καὶ στὶς ἡμέρες μας θεοφόρους Πατέρες. Εὐχαριστοῦμε τὸν π. Γεώργιο, ποὺ μᾶς ἐγνώρισε τὸν πατέρα Πορφύριο. Εὐχαριστοῦμε τὸ στοργικὸ πατέρα Πορφύριο, ποὺ φεύγοντας ἀπὸ τὸν κόσμο μᾶς ὑποσχέθηκε: «Θὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς καὶ τὰ παιδιά σας». Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κλείτου Ἰωαννίδη, “Ὁ Γέρων Πορφύριος. Μαρτυρίες καὶ Ἐμπειρίες“.