Καποτε ζουσε ενας ανθρωπος πολυ ηλικιωμενος .Τα ματια του ηταν θολα, δεν ακουγε
και τα ποδια του τον κρατουσαν με δυσκολια.
Οταν καθοτανε στο τραπεζι , το χερι
του ετρεμε τοσο πολυ που η σουπα χυνοταν στο τραπεζομαντηλο και στο παντελονι του
ενω εσταζε ακομα απο το στομα του
Ο γιος του και η γυναικα του ειχαν αηδιασει τοσο πολυ απο αυτη την κατασταση , που
τελικα του εβαλαν ενα καθισμα στην γωνια διπλα απο την φωτια και σερβιραν το
φαγητο του σε ενα μικρο πηλινο σκευος.
Καποια μερα τα χερια του ετρεμαν τοσο πολυ που δεν μπορουσε να κρατησε πλεον
το πυλινο σκευος .Το πιατο του επεσε στο πατωμα και εσπασε και η γυναικα του θυμωσε.
Ο γερος δακρυσε και αναστεναξε βαθια . Ετσι του αγορασαν ενα φτηνο ξυλινο δισκο
και στο εξης ετρωγε απο εκει .
Μια μερα μετα το δειπνο , το εγγονι του μπηκε στο δωματιο κρατωντας μια σμιλη
πηρε ενα κουτσουρο απο το σωρο διπλα στη φωτια και καθισε στο πατωμα .
Τι κανεις εκει ; τον ρωτησε ο πατερας του .
Το παιδι τους απαντησε : θα φτιαξω δυο πιατακια για εσας οταν αργοτερα εγω μεγαλωσω
κι εσεις θα πρεπει να τρωτε στην γωνια διπλα στην φωτια .
Ο ανδρας και η γυναικα κοιταξαν ο ενας τον αλλον σιωπηλοι .
Απο εκεινη την ημερα επετρεψαν στον γερο να τρωει ξανα στο τραπεζι
και δεν τους ενοχλουσε ποια που εχυνε το φαγητο του .
