Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…
Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη. Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο, όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ’ ολίγο να χάσει και την ζωή του.

Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.

Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά ξεκίνησε για το σπίτι του. Στο δρόμο όμως συνάντησε ένα οικογενειακό φίλο που τον συλληπήθηκε για την συμφορά που τους βρήκε.
«Ποιά συμφορά;» ρώτησε αυτός όλος ανησυχία.

«Δεν το έμαθες; Η γυναίκα σου έπαθε μία μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της».

Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά. Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του .

Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη.. Τον αγκαλίασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.

Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του ! ! !

Γιά 15 ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει … !!

Αραγε εμεις ποσο αγαπουμε τον-την συζηγο μας;