Του Γιώργου Ροδάκογλου
Η απώλεια ενός ανθρώπου – σύμβολο της Μεσολακκιάς, δυο χρόνια μετά την ανασκαφή στον τύμβο Καστά δημιουργεί γλυκόπικρα συναισθήματα σε όσους τον γνώριζαν.
Η ταπεινή φυσιογνωμία του υπέργηρου ιερέα Κωνσταντίνου Τσιτσιπίνη σε μας τους δημοσιογράφους συνδέθηκε, από την πρώτη στιγμή με την ανασκαφή της Αμφίπολης και μπορεί πρόσφατα να πέρασε στην αιωνιότητα, ωστόσο εξακολουθεί να μας υπενθυμίζει όχι μόνο την πορεία της ανασκαφής αλλά και αρετές και αξίες πολύ σημαντικές, όπως η απλότητα και η πραότητα.
Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κατά την επίσκεψή του στις 12 Αυγούστου του 2014 στην Αμφίπολη και λίγο πριν κατευθυνθεί στην ανασκαφή του Καστά, όταν σταμάτησε στο αναψυκτήριο της Μεσολακκιάς κάτω από το πλατάνι, τον πρώτο άνθρωπο που χαιρέτησε ήταν ο «παπά Κώτσιος».
«Αρχικά ο πατέρας μας δεν πίστευε ότι έβλεπε έναν πρωθυπουργό να υποκλίνεται μπροστά του και να του ζητάει ευλογία» λέει η δασκάλα Γεωργία Τσιτσιμπίνη
«Ανταπέδωσε με μια καλημέρα και του είπε να κυβερνάει καλά την Ελλάδα. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον σεβασμό που του έδειξε,ο Σαμαράς που έως και πριν λίγο καιρό μας έλεγε ότι γνώρισε στη ζωή του και έναν πρωθυπουργό. Μας ξιπιλάκησε ο Σαμαράς δηλαδή, ήταν έκπληξη».
Ο «παπά Κώτσιος» ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους κατοίκους της Μεσολακιάς αφού επί σαράντα χρόνια λειτουργούσε στην εκκλησία της περιοχής ενώ συνδέθηκε με πολύ σημαντικές χαρούμενες στιγμές όλων των οικογενειών του χωριού, όπως οι γάμοι και τα βαφτίσια των παιδιών τους.
Με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά τον γνώρισαν και πολλοί δημοσιογράφοι, ενώ αγαπήθηκε από τους περισσότερους και έκτοτε, κάθε φορά που έφταναν στη Μεσολακκιά έσπευδαν να πιουν μαζί του ένα καφέ κάτω από το πλατάνι του χωριού.
Όμως και όσοι ξένοι επισκέπτες βρέθηκαν στο καφενεδάκι αυτό, θα θυμούνται έναν ιερέα χαμογελαστό, καλοσυνάτο και προσηνή που έδειχνε ικανοποιημένος με την παρουσία τους εκεί. Εύκολα έπιανε κουβέντα με τους ξένους και τους μετέδιδε τη χαρά του για το εύρημα του τύμβου.
Όλοι όσοι μιλούσαν μαζί του θα θυμούνται την περηφάνεια του, που ο τόπος του έκρυβε ένα τόσο σπουδαίο μακεδονικό μνημείο.
Και μπορεί να μην το συνειδητοποιούσε κάποιος που θα επισκεπτόταν το χωριό αλλά η φιγούρα του υπέργηρου ιερέα αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος των εικόνων που αποκόμιζε από την περιοχή.
Όλοι όσοι ανατρέξουν στις μνήμες τους από την επίσκεψή τους στον Τύμβο και στο καφενεδάκι της Μεσολακκιάς θα θυμούνται μια ευγενική και διακριτική ιερατική μορφή να τις συνοδεύει.
Η προσωπικότητα του αναδείχθηκε από τα περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα συμπεριλαμβανομένων των CNN και ΒΒC.
Μπορεί ο 94χρονος γέροντας που δεν επιζητούσε ποτέ τη διάκριση, να κοιμήθηκε ήσυχα και ήρεμα μετά από μια ξαφνική επιπλοκή της υγείας του, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Δράμας, έφυγε ωστόσο με δυο ανεκπλήρωτες επιθυμίες, που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήλπιζε ότι θα ικανοποιηθούν.
Η πρώτη φανερή και ειπωμένη επιθυμία του αφορούσε στην ανασκαφή του τύμβου Καστά, τον οποίο και ήθελε να επισκεφτεί, καθώς πίστευε με πάθος ότι συνδέεται με τη βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας. Και η δεύτερη, ανείπωτη και κρυφή, ότι δεν του αποδόθηκε το επιγονάτιο για τα 73 χρόνια ιεροσύνης, κάτι που ως τιμή ίσως αμέλησε η Ιερά Μητρόπολη Ζύχνης και Νευροκοπίου.
« Γνώρισα και τον πρωθυπουργό» εξακολουθούσε να λέει στα παιδιά του, μέχρι και λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, σύμφωνα με την κόρη του Γεωργία, η οποία και έζησε τις τελευταίες ώρες δίπλα του.
«Η επιθυμία του ήταν μεγάλη να δει τον τάφο. Πίστευε ότι είναι ο Μέγας Αλέξανδρος ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένεια του. Και το είχε όνειρο. Ήλπιζε να ζήσει έως και τα 97, τουλάχιστον όσο και η αδερφή του, ώστε, να προλάβαινε να έβλεπε το μακεδονικό τάφο του βασιλιά, όπως μας έλεγε».
