Ο Άγιος Ηρακλείδιος ο Ιεροµάρτυς τιµάται στις 17 Σεπτεµβρίου. Η ηµεροµηνία εορτής του Αγίου είναι σταθερή.
Καταγωγή και συνάντηση µε τους Αποστόλους
Γεννήθηκε στη Λαµπαδού ή Λαµπαδιστό, ένα χωριό κοντά στο σηµερινό Μιτσερό, κι ήταν γιος ειδωλολάτρη ιερέα. Κάποια µέρα που πατέρας και γιος καταγινόντουσαν µε την προσφορά θυσίας στους θεούς, δύο ξένοι πλησίασαν, κι αφού χαιρέτησαν µε καλοσύνη, ζήτησαν να µάθουν απ’ αυτούς τον δρόµο που θα τους οδηγούσε προς την Πάφο. Οι δύο ξένοι, που φαινόντουσαν να έρχονται από µακριά, ήταν οι Απόστολοι Βαρνάβας και Μάρκος που είχαν έρθει στο νησί µε τον απόστολο Παύλο για την πρώτη τους αποστολική περιοδεία, γύρω στο 45-46 µ.Χ. Ο ειδωλολάτρης ιερέας Ιεροκλής η Ιερόκλεως, ο πατέρας του Ηρακλειδίου, µε την ευγένεια και τη φιλοξενία που διακρίνει τους Έλληνες, έσπευσε να καλέσει τους ξένους να παραµείνουν στο σπίτι του, εκεί στο χωριό τη Λαµπαδού, για να ξεκουραστούν. Οι Απόστολοι όµως επέµεναν να προχωρήσουν κι αυτός, για να τους διευκολύνει, έστειλε τον γιο του τον Ηρακλέωνα, να τους συνοδεύσει ως έξω από το χωριό, και να τους δείξει τον δρόµο. Ευλογηµένη συνάντηση.! Και τρισευλογηµένη απόφαση!
Ο Άγιος Ηρακλείδιος µιλάει µε τους Αποστόλους
Μόλις οι Απόστολοι αποµακρύνθηκαν απ’ εκεί, άρχισαν τη συζήτηση µε τον νεαρό. – Τι εκάµνατε, παιδί µου, εκεί που σας συναντήσαµε, ρώτησε ο ένας απ’ αυτούς, ο Βαρνάβας. – Προσφέραµε θυσία στους θεούς µας, απήντησε ο Ηρακλείδιος. – Θεοί οι πέτρες και τα ξύλα; Όχι, παιδί µου. Αυτά δεν είναι θεοί. Είναι δηµιουργήµατα. Είναι έργα χειρών ανθρώπων. Ο Θεός είναι ένας. Αυτός, που εδηµιούργησε «τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αύτοις». Ο Θεός, ο αληθινός Θεός, δεν κατοικεί µέσα σε χειροποίητους ναούς, ούτε και υπηρετείται από χέρια ανθρώπων, γιατί δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Αντίθετα! Αυτός είναι που δίδει σε όλα ζωή κι αναπνοή κι όλα όσα τους χρειάζονται για τη συντήρηση τους. Αυτός, από ένα ζευγάρι, έκανε όλα τα έθνη των ανθρώπων που κατοικούν πάνω στη γη. Κι Αυτός, όταν οι άνθρωποι πλανηθήκαµε, από αγάπη άπειρη έστειλε σ’ εµάς τον γιο του, τον Κύριο ηµών Ιησού Χριστό, για να µας σώσει…
Ο Άγιος βαπτίζεται
Ο Ηρακλέων µε κατάνυξη άκουε τα λόγια των Αποστόλων. Η ψυχή του, σαν τη διψασµένη γη, ρουφούσε κυριολεκτικά τη διδασκαλία γύρω από το πρόσωπο του Ιησού. Και το αποτέλεσµα; Ευλογηµένο! Ο νεαρός προσήλυτος, όταν έφθασαν στον ποταµό Σέτραχο, Μερικοί φρονούν πως ο ποταµός στον όποιο βαπτίσθηκε ο Ηρακλείδιος είναι ο Καρκώτης, ο ποταµός της Σολέας. που τρέχει κάτω από το χωριό της Μαραθάσας, τον Καλοπαναγιώτη, σαν τον Ευνούχο της Κανδάκης της βασίλισσας των Αιθιόπων, ρώτησε µε λαχτάρα: — Ποιος µε εµποδίζει να βαπτιστώ; — Κανένας, ήταν η απάντηση. Αρκεί να το θελήσεις. — Το θέλω! φώναξε ο Ηρακλέων. Το θέλω µε την καρδιά µου! Τότε οι Απόστολοι, γεµάτοι χαρά, κατέβηκαν στον ποταµό, τον βάφτισαν «εις το όνοµα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύµατος», και του έδωκαν το όνοµα Ηρακλείδιος. Μετά προχώρησαν σε µια σπηλιά κοντά στον ποταµό, στην οποία παρέµειναν µερικές µέρες συνεχίζοντες τη διδασκαλία. Εκεί ένα πρωί ήρθε απροσδόκητα και τους συνήντησε κι ο Απόστολος Παύλος. Την επόµενη έφτασε κι ο Μνάσων, τον όποιο ο Απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων ονοµάζει «αρχαίον µαθητήν» (Πράξ. κα’, 16). Αφού συµπληρώθηκε η κατήχηση του νεοφώτιστου οι τρεις απόστολοι τον χειροτόνησαν επίσκοπο της Ταµασού και του ανέθεσαν υστέρα από θερµή προσευχή να συνεχίσει το έργο της αλιείας ψυχών στην πολυάνθρωπο πόλη. Μαζί του έµεινε κι ο Μνάσων. Οι δύο µαθητές αφού αποχαιρέτησαν τους Αποστόλους και µε δάκρυα στα µάτια κατευόδωσαν για την Πάφο, ρίφθηκαν µε φλογερό ζήλο στο έργο τους. Το ιερό έργο της σωτηρίας ψυχών. Τόπος συνάξεων ένα υπόγειο σπήλαιο, που σώζεται και σήµερα και που βρίσκεται µέσα στο οµώνυµο µοναστήρι. Το σπήλαιο αυτό χρησίµεψε όχι µονάχα ως εκκλησία στην οποία ο Ηρακλείδιος συγκέντρωνε τους πιστούς του, αλλά και σαν κατοικία κι ασκητήριό του. Κάτι περισσότερο. Το σπήλαιο αυτό έγινε ακόµη και τάφος του, µα και τάφος της ειδωλολατρίας.
Βαπτίζονται και οι γονείς του
Εδώ θεµελιώθηκε η πρώτη Εκκλησία που σιγά-σιγά απλώθηκε σ’ όλη την πόλη. Ανάµεσα στους πρώτους πού κλήθηκαν να χαρούν το φως της νέας ζωής, υπήρξαν οι γονείς του φλογερού και ζηλωτή εργάτη του χριστιανικού αµπελώνα. Τα λόγια του Πνεύµατος του Θεού «είτις των ιδίων και µάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται και εστίν απίστου χειρών» (Α’ Τιµ. ε’ 8), Βρήκαν στο πρόσωπο του Αγίου ένα πιστό και ενθουσιώδη εκτελεστή. Με τις στοργικές του νουθεσίες και τις θερµές του παρακλήσεις τόσο ο πατέρας, όσο κι η µητέρα του ασπάσθηκαν µε χαρά κι ευγνωµοσύνη την καινούργια θρησκεία και βαφτίστηκαν. Πόση χριστιανική αγαλλίαση κι ικανοποίηση δοκίµασε ο νεαρός ιεραπόστολος την ήµερα εκείνη! Την ήµερα που οι γονείς του φόρεσαν τον λευκό του βαπτίσµατος χιτώνα. Με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του Αγίου το µικρό ποίµνιο που σχηµατίστηκε στην αρχή γύρω του µεγάλωνε µέρα µε τη µέρα, ώστε σε λίγο καιρό η πόλη της Ταµασού να γίνει ένα περίλαµπρο χριστιανικό κέντρο. Στην αύξηση αυτή µαζί µε την αρετή και τον φλογερό ζήλο του πολύ συνέβαλε και το θαυµατουργικό χάρισµα µε το οποίο πλούσια τον χαρίτωσε ο Κύριος.
Τα θαύµατα του Αγίου
Πολλά, πάρα πολλά θαύµατα αναφέρονται στον Άγιο και παλαιά, µα και στην εποχή µας. Θα σηµειώσουµε εδώ µερικά. Μια µέρα, ένα φίδι φαρµακερό (κουφή) δάγκασε το µονάκριβο παιδί κάποιας γυναίκας που ήταν συγγενής της συζύγου του κοινοτάρχη της Ταµασού, της Μακεδονίας, την οποία οι Άγιοι έσωσαν νωρίτερα από βέβαιο θάνατο. Η Τροφίµη – έτσι λεγόταν η µητέρα – µαζί µε µερικούς άλλους φανερούς πιστούς έτρεξαν και κάλεσαν τους δύο Αγίους στο σπίτι που ήταν το παιδί. Οι Άγιοι µε προθυµία έσπευσαν να ανταποκριθούν στην παράκληση. Σαν έφθασαν, ο Άγιος Ηρακλείδιος γονάτισε µπροστά στο άτυχο παιδί και σήκωσε τα χέρια. Τη στιγµή που µε κατάνυξη προσευχόταν και ζητούσε από τον Κύριο να αναστήσει το νεκρό παιδί, η µητέρα έξαλλη απ’ τη λύπη κτύπησε το κεφάλι στον τοίχο κι έπεσε κι αυτή κάτω νεκρή. Ο Άγιος χωρίς να ταραχθεί, συνέχισε την προσευχή του. Σαν τέλειωσε, έκαµε το σηµείο του σταυρού πάνω στο παιδί, το πήρε από το χέρι και το τράβηξε. Ο Αέτιος — αυτό ήταν το όνοµα του – άνοιξε τα µάτια και σηκώθηκε σαν να ξυπνούσε από βαρύ ύπνο. Την ίδια στιγµή ο Άγιος Μνάσων ανέστησε και την Τροφίµη, τη νεκρή µητέρα και της παρέδωσε το παιδί της. Οι παρευρισκόµενοι ξέσπασαν σε ουρανοµήκεις δοξολογίες. Αµέσως η Τροφίµη, αφού ντύθηκε την πιο καλή της φορεσιά κι έντυσε λαµπρά και το παιδί της, ξεχύθηκε µαζί µε τους Αγίους, τη συγγενή της Μακεδονία και το πλήθος στον δρόµο και φώναξε µε πίστη και παλµό: – Πιστεύω στον Ιησού Χριστό, που κηρύττουν ο Ηρακλείδιος κι ο Μνάσων. Με συγκίνηση η ποµπή προχώρησε στον ναό του Θεού κι εκεί τετρακόσια νέα πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες βαπτίσθηκαν κι έγιναν χριστιανοί.
Άλλη φορά ενώ ο Ηρακλείδιος και ο Μνάσων ιερουργούσαν στον ναό και τα πλήθη των πιστών έψαλλαν µε κατάνυξη τους ιερούς ύµνους, ένας δαιµονισµένος από τα Πέρα, που υπέφερε από πνεύµα πονηρό, που τον βασάνιζε για καιρό, µπήκε στην εκκλησία, όρµισε πάνω στον Ηρακλείδιο και του ξέσχισε το ένδυµα. Αµέσως όµως γιατρεύτηκε κι άρχισε να δοξάζει τον Θεό. Στο άκουσµα του Θαύµατος, πλήθη λαού από τους ειδωλολάτρες έφεραν στους Αγίους διάφορους αρρώστους, κι αυτοί τους γιάτρεψαν κι υστέρα τους βάπτισαν.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Άγιος θεράπευσε ένα τυφλό κι ένα κουτσό κι έκανε καλά ένα παράλυτο. Επίσης έγινε αιτία να πιστέψει ένας αγαλµατοποιός και να βαπτισθεί µε τα τρία παιδιά του και µε πολλούς άλλους. Το ευεργετικό έργο των Αγίων στην πόλη της Ταµασού ήρθε να δια κόψει αυτό τον καιρό µια επιστολή από µέρους των δύο Αποστόλων, του Παύλου και του Βαρνάβα. Την έφερε από την Πάφο κάποιος Νικόλαος. Στο «γράµµα» αυτό οι Απόστολοι έγραψαν στον Ηρακλείδιο όσα τους συνέβησαν εκεί, και του ζητούσαν να σπεύσει να τους συναντήσει και να βοηθήσει κι αυτός στο κήρυγµα. Ο όσιος αφού ανήγγειλε στα πνευµατικά του παιδιά το περιεχόµενο της επιστολής και ζήτησε από αυτά τις προσευχές τους, τέλεσε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, χειροτόνησε τον γιο της Μακεδονίας Γρηγόριο σε πρεσβύτερο και του ανέθεσε να κατηχεί τον λαό, και ξεκίνησε να εκπληρώσει την αποστολική εντολή. Μαζί του πήρε τον Μνάσωνα και κάποιον άλλο, τον Ροδώνα. Στον δρόµο προς την Πάφο, εκεί στο χωριό Ανώγυρα, ο Άγιος Ηρακλείδιος έκαµε καλά ένα τυφλό, αφού του άγγιξε τα µάτια κι επικαλέσθηκε το όνοµα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Κι αυτός, γεµάτος ευγνωµοσύνη, έπεσε στα πόδια του θεραπευτή του κι άρχισε να φωνάζει: — Σ’ ευχαριστώ, καλέ µου άνθρωπε. Σ’ ευχαριστώ, και πιστεύω µε την καρδιά τον Θεό, που κηρύττεις. Στο άκουσµα της θεραπείας του τυφλού µαζεύτηκαν πολλοί από τα γύρω χωριά, για να δουν και τον θεραπευθέντα και να γνωρίσουν και τους ξένους. Στο αντίκρισµα του τυφλού που ξανάβλεπε και δοξολογούσε τον Θεό των οσίων µε έκσταση, άρχισαν κι αυτοί να φωνάζουν: Ελέησε µας, Κύριε. Ελέησε µας, σε παρακαλούµε, τους δούλους σου. Οι Άγιοι µίλησαν και σ’ αυτούς για τον Ιησού και την σωτηρία που έφερε στον κόσµο και στο τέλος βάπτισαν περί τους δεκαπέντε άνδρες. Ένας µάλιστα από τούς νεοφώτιστους, που είχε και το χέρι του ακίνητο, σαν ξεραµένο θεραπεύθηκε µε το βάπτισµα. Οι ιερείς των ειδωλολατρών που άκουσαν κι είδαν όσα έγιναν, ξεσήκωσαν τα πλήθη ενάντια στους Αγίους κι έτσι αυτοί έφυγαν το ταχύτερο για την Πάφο. Αφού για ένα διάστηµα συνέδραµαν το έργο των αποστόλων, ξαναγύρισαν στην Ταµασό περνώντας από το Κούριο, που βρισκόταν κοντά στο σηµερινό χωριό Επισκοπή. Στην επιστροφή τους, µετά το Κούριο, γιάτρεψαν µια δαιµονισµένη που έτρεχε ξωπίσω τους και τους φώναζε. Ο Ηρακλείδιος την σφράγισε τρεις φορές µε το σηµείο του σταυρού κι αµέσως το δαιµόνιο έφυγε από το δυστυχισµένο πλάσµα, που θεραπεύθηκε και δόξαζε τον Θεό.
Η αδερφή του Ηρακλείδιου πεθαίνει
Οι ζηλωτές Ιεραπόστολοι µε την καρδιά πληµµυρισµένη από χαρά συνέχισαν τον δρόµο τους. Όταν έφτασαν εκεί στο χωριό Μελίνη, έµαθαν ότι η αδελφή του Ηρακλειδίου η Ηρακλειδιανή, είχε αφήσει τον κόσµο αυτό από µέρες κι είχε πετάξει στον ουρανό. Οι Άγιοι τάχυναν το βήµα προς την Ταµασό κι απ’ εκεί προς το βουνό Κορώνη, όπου είχε ταφή η όσια. Μπροστά στον τάφο της σταµάτησαν, έψαλαν µερικούς νεκρώσιµους ύµνους κι ύστερα πήγαν στην εκκλησία, όπου ο Άγιος µίλησε στα πλήθη λόγους παρηγοριάς και πνευµατικής οικοδοµής. Δέκα µέρες µετά την επιστροφή των οσίων στην Ταµασό, κάποιος ειδωλολάτρης από τη Λαµπαδιστό ή Λαµπαδού, που είχε το όνοµα Τιµόθεος, παρουσιάσθηκε στον Άγιο Ηρακλείδιο και του είπε, πως προ καιρού είχε εµπιστευθεί στην αδελφή του Ηρακλειδιανή ένα ποσό χρηµάτων, για να το φυλάξει. Ο Άγιος, στην παράκληση του Τιµοθέου να του επιστραφούν τα χρήµατα, διέταξε να δώσουν σ’ αυτόν να φάγει κι υστέρα σηκώθηκε και τράβηξε στον τάφο. Ξωπίσω του ακολούθησαν ο Μνάσων και µερικοί άλλοι. Όταν ο Ηρακλείδιος έφθασε εκεί, γονάτισε και µε στοργή κάλεσε την αδελφή του και της είπε γλυκά: — Αδελφή µου αγαπηµένη! Ξύπνα, σε παρακαλώ, και πες µου, που έβαλες τα χρήµατα του Τιµοθέου; —Τα χρήµατα, πατέρα κι αδελφέ µου, απήντησε η νεκρή, θα τα βρείτε κάτω από µια πέτρα στο πάτωµα του κρεβατιού. — Κοιµήσου εν ειρήνη», αδελφή µου, πρόσθεσε ο Άγιος επίσκοπος. Τα χρήµατα βρέθηκαν και δόθηκαν στον Τιµόθεο, που απ’ την στιγµή εκείνη πίστεψε στον Χριστό, κατηχήθηκε και δέχθηκε το Άγιο Βάπτισµα.
Ο Άγιος γίνεται Μάρτυρας και η ψυχή του πηγαίνει στον Θεό
Θα χρειαζόταν να προστεθούν πολλές σελίδες ακόµη για να καταγράψουν του Αγίου τα θαύµατα. Τούτο όµως θα µάκραινε πολύ τον λόγο, πράγµα που δεν θέλουµε. Τα λίγα που αναφέρθηκαν είναι αρκετά, για να ιδεί ο καθένας πόσο πλούσια η αγάπη του Θεού χαρίτωσε τον Άγιο και µάρτυρα επίσκοπο. Είπαµε τον Άγιο µάρτυρα, γιατί η θεµελίωση κι αύξηση της νέας θρησκείας στην πολυάνθρωπο πόλη εξήγειρε το µίσος των ειδωλολατρών ενάντια στους πρωτεργάτες. Κάποια µέρα ενώ ο γηραιός επίσκοπος βρισκόταν στο σπήλαιο του, άρρωστος µε πυρετό, µανιασµένοι ειδωλολάτρες όρµισαν στο σπήλαιο, άρπαξαν τον Άγιο και τον έσυραν στην πλατεία της Ταµασού. Εκεί, αφού τον βασάνισαν, τον σκότωσαν µε το ξίφος. Ο Άγιος πέθανε προσευχόµενος για τους δήµιους του. Ο θάνατος του όµως δεν κόρεσε τη µανία του όχλου, που έσπευσε να φέρει ξύλα, να ανάψει φωτιά, και να ρίξει µέσα το Άγιο σκήνωµα, για να το κάψει. Τη στιγµή εκείνη το πλήθος των χριστιανών δεν κρατήθηκε. Με τον Μνάσωνα µπροστά ώρµησε, διάλυσε τους ειδωλολάτρες, έσβησε τη φωτιά, κι αφού µάζεψε µε ευλάβεια το Άγιο λείψανο, το πήρε και το έθαψε µέσα στην υπόγεια σπηλιά µε δάκρυα στοργής κι ευγνωµοσύνης. Τα θαύµατα που έκανε, όταν ήταν στη ζωή, συνεχίστηκαν και µετά τον θάνατο του, και συνεχίζονται και σήµερα. «Θαυµαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού». Η θρησκεία του Ιησού Χριστού µε τις ενέργειες του Ηρακλειδίου και τον ζήλο του, µα και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες µιας µικρής οµάδας ανθρώπων σκόρπισε το φως της νέας ζωής σ’ όλη την πολυάνθρωπη πόλη, κι αναγέννησε µυριάδες ψυχές. Αξίζει να σηµειωθούν εδώ µερικά ονόµατα της Ιεραποστολικής αυτής οµάδας. Ηρακλείδιος, Μνάσων, Ρόδων, Θεόδωρος, Μύρων, Προκλιανή διακόνισσα, Γρηγόριος, Μακεδόνιος, Μακεδονία, Ηρακλειδιανή. Τα ονόµατα αυτά αντιπροσωπεύουν µερικές από τις Άγιες µορφές που εργάστηκαν µε πίστη φλογερή κι αυταπάρνηση για την πνευµατική αναγέννηση του τόπου µας. Πόσα χρωστάµε σ’ αυτούς! Αλήθεια! Πόσα; Αλλά και ποια καλύτερα παραδείγµατα και πρόσωπα µπορούµε, όσοι πονούµε ειλικρινά τον τόπο αυτό, να προβάλουµε και σήµερα στη νεολαία µας από τους ιερούς αυτούς αγωνιστές της πίστεως τους αγωνιστές, που µέσα σ’ ένα κόσµο σάπιο απ’ την ειδωλολατρία ύψωσαν το ανάστηµα τους «υστερούµενοι, θλιβόµενοι, κακουχού µενοι, εν ερηµίαις πλανώµενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. ια’ 37-38) κι αγωνίσθηκαν κι έδωσαν τα πάντα για το ευγενέ στερο Ιδανικό, για τη θρησκεία του Εσταυρωµένου και Αναστάντος Χριστού. Αξίζει στους νέους ν’ αγωνίζονται και να πεθαίνουν για τα ιδανικά τους. Κι ο άγιος Ηρακλείδιος νέος έδωκε στον Χριστό την καρδιά του, την υγεία του, τη ζωή του. Οι αιώνες θα ξεθωριάζουν µέσα στον χρόνο. Ένα όµως θα µένει άφθαρτο κι ανέγγιχτο από την καταλύτρια δύναµη των καιρών. Το όνοµα εκείνων που υπέταξαν τη ζωή τους στον Χριστό και ταύτισαν το θέληµα τους µε το δικό Του. Ο Άγιος Ηρακλείδιος είναι ένας απ’ αυτούς. Ας µιµηθούµε το παράδειγµα του. Αυτός είναι κι ο καλύτερος τρόπος να δείξουµε σ’ αυτόν τον σεβασµό µας και τη γνήσια αγάπη µας.
Η Μονή του Αγίου Ηρακλειδίου
Γύρω στα 400 µ.Χ. πάνω από το υπόγειο σπήλαιο, που περικλείει τον τάφο του Αγίου κτίστηκε η µονή του Αγίου Ηρακλειδίου. Η µονή αυτή ανακαινίστηκε τα τελευταία χρόνια κι έγινε γυναικεία. Στον ναό της κάθε Κυριακή και γιορτή πλήθη ευλαβών χριστιανών συνέρχονται από τα διάφορα µέρη της νήσου, για να παρακολουθήσουν τη θεία Λειτουργία και τις άλλες ιερές ακολουθίες. Συγχρόνως όµως και να προσκυνήσουν µ’ ευλάβεια την κάρα του Αγίου και να τονωθούν ψυχικά. Είθε η χάρη του να σκέπει και να φυλάει πάντα το µαρτυρικό νησί µας κι όλους µας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν ποίμνην ἐποίμανας, τὴν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ θείων, μακάριε, ναμάτων πάντων ψυχᾶς πλουσίως κατήρδευσος, ὅθεν τῶν Σὲ τιμώντων ὁ χορὸς ἀναμέλπει, ὕμνους Σοὶ καὶ γεραίρει, τὴν ἁγίαν Σου μνήμην ἱκέτευε οὒν ἀεὶ ὑπὲρ ἠμῶν, ἱεράρχα Ἠρακλείδιε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
(Ποίημα τοῦ Μάκ. Ἄρχ. Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου).<br />Μέγαν εὔρατο τῶν Ταμασέων, πόλις κήρυκα καὶ ποιμενάρχην, τῆς ἐκκλησίας Χριστοῦ καὶ διδάσκαλον. Τῶν γὰρ εἰδώλων τὴν πλάνην κατήργησας, φῶς ἀληθείας κηρύξας τοὶς ἔθνεσιν. Ὅθεν, ἅγιε ἱεράρχα Ἠρακλείδιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν Ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
